NUNCA CHOVEU QUE NON ESCAMPARA!

Aquel día chovera tanto que as nubes xa estaban cansas de botar auga por enriba do mundo. Mirábanse entre elas sen poder falar dicíndose coas palabras do vento que botaban de menos o sol e un pouquiño de calor. Unha delas plantouse en medio das demais e aproveitando a forza do aire que por alí pasaba comentoulles:" Non me favorece nada a cor gris, síntome moito mellor vestida de branco". As demais miráronse non con caras de sorpresa senón con xestos de afirmación, de comprensión e de cansancio. O sol que sempre está escoitou o falar da escura nube e decidiu, sen pedir permiso ningún, que aquel día el luciría, aínda que fose uns intres, para amosar á nube de cor cinza que hai que saber mirar pois, a miúdo, perdemos de vista o que sempre temos. O branco da nube faladora pintou un fermoso ceo.

ADIVINA, ADIVINANZA

Mi nombre se escribe con minúscula como tantos otros. Y no lo entiendo porque creo que soy lo suficientemente importante como para merecer un nombre propio. Tengo tantos años que, aunque quisiera deciros mi edad exacta, me sería imposible. Todas las personas que conozco hablan de mí, algunas bien, otras...no tanto. Soy tan grande que pienso que puedo llegar a ser infinito, pero no depende de mí, tampoco sé de quién depende. No soy persona, ni animal, ni objeto, entonces,¿ cómo podría describirme? Hay quien dice que soy rápido, hay quien dice que muy lento. Si tuviese que hablaros de mí yo os diría que vosotros me tenéis para disfrutarme, para llenar el espacio de risas, de aprendizajes y de pasos hacia adelante. Afortunadamente no se me puede comprar con dinero, por eso os diré que no me desperdiciéis, pues cuando un trocito de mí se va ya nunca vuelve. No os diré quién soy. Espero que me descubráis. Tenéis todo el...........del mundo.

QUEN SON?

Esta é a historia dunha paiasa, dunha princesa, dunha bombeira, dunha non-domadora de leóns...e de...quen sabe que máis cousas. Andrea, que así se chama a protagonista desta historia, é unha rapaza que quere ser tantas cousas que non terá nin tempo suficiente para saber o que se sinte sendo o que non é. Na súa casa ten moitos disfraces, algúns mercados polos seus pais e outros prestados por familiares e amigas. Estes días a súa casa semella unha tenda de traxes do Antroido. Un día pensa ser bombeira, apagará todos os lumes que poidan estar queimando as nosas fragas, outro día será princesa para non esperar a ningún príncipe azul porque xa sabe que son da mesma cor que ela, outro domadora de leóns porque quere demostrar que non se pode domar a animais salvaxes e libres como o vento, outro día paiasa porque dexesa facer rir a todos os nenos que teñan a súa cara triste e outro día...quen sabe. Quixera ser un pouco de todo para intentar facer deste mundo un lugar onde a alegría fose o sentimento que inundase de felicidade todos os corazóns.